AFSPRAAK PLANNEN? > CONTACT

DEKSELS - PRAKTIJK VOOR LEVENSKUNSTEN

OP NAAR (WEER) MEER LEVENSGELUK

                             .... KOM VIA REVITALISERING BIJ JE KERN, OERBRON.

Graag deel ik hier mijn ervaringen van de afgelopen jaren.

Waar onverwachts een verandering in optrad: Lobke mijn dierbaar dier is niet meer. Ze stierf  (hartfalen) op de tweede kerstdag in 2017. Het is een groot gemis. Ze zou niet willen dat ik blijf treuren. Ze heeft me in slechts zes en half jaar zoveel mooie herinneringen gebracht waar ikzelf nu mee verder op pad ben gegaan.

In 2005 ging het even niet meer. Mijn toenmalige huisarts ondersteunde me en zorgde ervoor dat ik insuline zou gaan spuiten. In tussenliggende tijd 'hield mijn lichaam er mee op' en werd er Ziekte van Pfeiffer geconstateerd. Ik kwam op bed te liggen, ongeveer twee maanden en daarna had ik een lange periode nodig om op te krabbelen, om weer te kunnen lopen.

Op mijn verzoek mocht ik daarvoor de ADHD (boerderij)hond van de buren gebruiken, Bento de bruine Duitse Staande. Híj leerde me weer lopen. Samen kwamen we in beweging. De eerste stapjes bestonden uit enkele meters, misschien 100. Op den duur wandelden we dagelijks samen één tot anderhalf uur. Deze dolle hond was blij met mij en zorgde voor mij. Zo dwong hij mij te gaan zitten, midden tussen de landerijen om te vertellen dat ik moest eten of juist insuline spuiten. Ik moest immers ook leren (aan)voelen of ik een hypo of hyper had. Hij voelde dit eerder dan ik.

Toen wist ik niet wat ik nu weet. Hij reageerde op mijn energie en non-verbale communicatie. Hij overleed, zijn taak zat er op? Ik kon 'm zéker (nog) niet missen. Groot verdriet!

Af en toe had ik een logeerhond, de trouwe zwarte labrador Evi, die fluisterend te sturen is, waar ik ook mee kampeerde. Steeds afscheid nemen werd er niet leuker op. Ook de zwarte buurhond over de vloer was fijn, maar stil als ze weer terug bij haar baasjes was. Mijn besluit stond vast! Een eigen hond die me zou mogen gaan ondersteunen. Hoe? Ach, eigenlijk was dat niet zó belangrijk. Via uiteenlopende adviezen kwam ik bij de zwarte, zeer leerbare Labradorpup Lobke (5-5-2011) terecht. Zoals je zo vaak hoort: zij koos mij, in plaats van andersom.

Mijn gezondheid liet wederom te wensen over. Mijn werk bracht spannende tijden met zich mee en na een bedreiging volgde de Burn-out. Zeer moeilijk te accepteren voor mij als doener en 'alleskunner'. Uiteindelijk lukte het, de acceptatie, en met professionele hulp kwam ik een heel eind terug bij mezelf. Mijn lijf vond het nog niet genoeg en zorgde er 'wederom' voor dat ik plat moest. Ingescheurde onderrugspier opgelopen bij 't inslaan van -mijn nieuwe ontdekking- een partijtje golf! Die zomer had ik mij anders voorgesteld. Intussen was het 2012 en werd Lobke uitgelaten door diverse baasjes en maakte ze vriendjes met 'Jan en Alleman' en diverse honden. Onze trainingen samen bij Trees stagneerden door mijn gezondheid (en de hare). In voorjaar 2013 hervond ik mijn energie en vanuit eigen-waarde en kracht onderging ik samen met Lobke de training van Tanje van Doesburg 'Spiegelen met honden, hoe communiceren honden en leiderschap'. Dat was nodig voor mij en mijn hond. Daar ging ik vruchten (van) plukken! Mijn eigen spiegelhond was een feit! Intussen coach ik met haar. Als counselor richt ik mij op mensen die in onbalans terecht zijn gekomen. Ik help ze om opnieuw bij hun eigen waarde te(rug te) komen en van daaruit te groeien. Al dan niet wandelend met of zonder (spiegel)hond.

In 2014 ronde ik de Plus Coach Vingerreflexoloog opleiding af Bij Ruud Oversteeg van www.dactyologie.nl. Sindsdien geef ik tevens behandelingen om mensen weer fit te zien worden. Ook de werpen hun vruchten af en kan ik mijn intussen opgedane (spirituele) ervaring in praktijk brengen en inzetten daar waar nodig, al dan niet als DOCENT VINGERREFLEXOLOGIE.

Daarnaast pas ik persoonlijk de ademhalingstechnieken volgens het Wim Hof principe - The Iceman www.innerfire.nl toe op mijn eigen gezondheid en fitheid en houd het hierdoor mooi op peil. Ik had steeds minder insuline nodig, omdat ik eet wat goed voor mij is in combinatie met mijn energieverbruik. Vingerreflexologie principe heeft mij persoonlijk ook hierbij ondersteund. En intussen leef ik medicijnloos, ook dus zonder insuline. Kortgeleden trof ik ‘mijn oude huisarts in ruste’ en hij was blij te horen dat ik ‘zonder nutteloze operaties’ luister naar mijn lijf en gezond en fit in het leven sta.

Zo helpt ook mijn ervaringsdeskundigheid mijn cliënt verder op weg.

Later is allang begonnen ...

... de update volgt zodra de woorden weer gaan rollen

Terug naar HOME